Opšti podaci o opštini Čoka
Opština Čoka nalazi se u severoistočnom delu AP Vojvodine i pripada Severnobanatskom okrugu. Smeštena je između reka Tise, Zlatice i Moriša i prostire se na 321 kilometru kvadratnom, od čega 91,9% čini poljoprivredna površina, a šume su na 477 ha. Graniči se sa opštinom Novi Kneževac na severu, sa istočne strane je Kikinda, Senta i Ada su na zapadu, dok se mali istočni deo Opštine graniči sa Rumunijom. Pored gradskog naselja Čoke, Opštinu čini još sedam naselja: Ostojićevo, Padej, Sanad, Jazovo, Vrbica, Crna Bara i Banatski Monoštor.
Prema poslednjem popisu iz 2011. godine, ovde živi 11.398 stanovnika, a većinsko stanovništvo je mađarsko, sa udelom od 49,6%, sledi srpsko sa 38,9% i romsko sa 3,1%. Mađarsko stanovništvo naseljava mesta Banatski Monoštor, Vrbicu, Jazovo, Padej i Čoku, dok Crna Bara ima relativnu mađarsku većinu. Srbi naseljavaju Ostojićevo i Sanad.
Opšti podaci o poljoprivredi u Čoki
Istorija Čoke
Materijalni dokazi o staroj kulturi koja je postojala na teritoriji Čoke datiraju iz perioda pre nove ere i mogu se videti na najpoznatijem lokalitetu, koji se zove “Kremenjak”. Čaka je bilo staro ime Čoke i prvi put se spominje u pisanim dokumentima iz 1247. godine. Teritorijom Čoke vladalo je i držalo je u svom posedu mnogo vlastelina, imućnih porodica i kraljeva. U XVI veku ubraja se u veća naselja, a Srba je na ovom prostoru bilo malo. Bili su prisutni samo kao pastiri, da bi se njihov broj ovde uvećao nakon poraza Turaka.
1753. godine Čoka se vodi kao srpsko naselje i broji 192 domaćinstva. 1773. godine osnovana je Srpska škola i sagrađena pravoslavna crkva. Marcibanji Lerinc dolazi u posed ove teritorije i naseljava Mađare kao radnu snagu. Godine 1785. osnovana je rimokatolička kapelanija, a 1800. naseljava se još mađarskih porodica iz preko Dunavskih krajeva. Slovaci se ovde naseljavaju 1806. godine.
Poslednji veleposednici ovog prostora bili su Karolj i Artur Lederer. Njima je za vreme nemačke okupacije imanje oduzeto i pripojeno velikom nemačkom konzorcijumu. Teritorija Opštine biće oslobođena 1944. godine od strane partizana i Crvene armije.
Nakon toga mesto se brzo razvija, postaje sedište Opštine i formira se državno poljoprivredno dobro “Čoka” od bivšeg imanja veleposednika Lederera. Čoka postaje ekonomski, kulturni i politički centar u Banatu, da bi krajem XX veka došlo do stagnacije i propadanja privrede.
Opština je na ravničarskom zemljištu karakterističnom za severni Banat, leži na lesnoj terasi i aluvijalnoj ravni. Postoje manje visinske razlike koje se kreću od 78-84 metra. Lesna terasa u ovom delu ima ostrvski izgled, dok aluvijalna ravan prati tok reke Tise u pravcu sever-jug u dužini od šest kilometara.
Klima u Opštini je umereno-kontinentalna, najtopliji je mesec jul, sa srednjom temperaturom od 24,5oC, dok je januar najhladniji i njegova srednja temperatura iznosi 0,0oC. Srednja godišnja temperatura vazduha iznosi 11,3oC, a vegetativni period počinje u aprilu i traje do kraja septembra. U tom periodu temperatura vazduha je 18,2oC.
Od maja do novembra (najtopliji deo godine) duvaju vetrovi sa severozapada i jugoistoka, dok oni sa Atlantika donose oblačnost i vlažne vazdušne mase, a samim tim i veće padavine. Košava je aktivna od novembra do maja, odnosno u hladnijem delu godine. Tokom zimskih dana duva severac koji donosi vrlo hladno, ali suvo vreme. Kada je reč o padavinama, one su prilično ujednačene tokom godine, a njihova prosečna godišnja visina iznosi 563,4 milimetara.
Opštinu presecaju putevi različitog hijerahijskog nivoa, a najznačajniji je magistralni put Senta – Čoka – Kikinda. Regionalni put broj 112 povezuje Đalu-Novi Kneževac-Čoku-Valkanj-granicu sa Rumunijom, dok put broj 123 povezuje mesta Rabe-Vrbica-Crna Bara-Mokrin. Od železničkog saobraćaja prolazi regionalna pruga broj 3 u mreži, kao i lokalne pruge broj 15 i 32.
U opštini Čoka, prema zvaničnim podacima iz popisa poljoprivrede koji je Republički zavod za statistiku sproveo 2012. godine, 1.641 gazdinstvo koristi poljoprivredno zemljište. U najvećem broju imaju oranice i bašte, odnosno najčešće gaje kukuruz za zrno (njih 1.294), a zatim pšenicu i krupnik – 723 gazdinstva. Prema broju slede poljoprivredna domaćinstva koja proizvode lucerku – 396 i suncokret (272).
Najveći broj gazdinstava su porodična (99,09%), a ostalo su pravna lica.
Ukupno 118 gazdinstava gaji različite kombinacije useva i stoke, njih 253 se bavi kombinovano ratarstvom, svinjama i živinom, međutim najviše je onih koji su se specijalizovali za žitarice (549).
Poljoprivredom se u Čoki bavi 3.144 ljudi, a muškarci prednjače kada je reč o ukupnom broju.
Kada je reč o nosiocima gazdinstava u Čoki, muškarci su ponovo u prednosti i učestvuju sa 78,34%, dok je udeo žena mnogo manji i iznosi 21,66%.
Kada je reč o članovima poljoprivrednih domaćinstava, tu su žene u većini i ima ih 58,73%.
